Nog steeds Koh Phangan

Na alweer 4 dagen alleen maar op Koh Phangan te zitten zijn we over gegaan op het ultieme chillen. De enige dingen die we nog moeten doen (voor ons gevoel) zijn het bezoek naar de dokter, drie maaltijden per dag (al willen we hier ook wel op een creatieve manier mee omgaan), naar de supermarkt en af en toe een blog plaatsen op waarbenjij.nu. En omdat Ymkje hier ook al geen plichtsbesef meer voor heeft heeft ze gevraagd of ik het wil doen. Nouja voor deze ene keer dan.

Gisteren heb ik heerlijk uitgeslapen totdat Ymkje een ontbijtje wou nuttigen. Gelukkig hadden we de dag ervoor bij de Seven Eleven wat yoghurt gehaald incl lepeltjes om het op te eten. Na het ontbijt had Ymkje wel zin om een stukje te wandelen om even haar been te strekken. Zo gezegd zo gedaan. Maar even een stukje over het strand dan. We hebben dan wel een prachtig uitzicht maar dat gaat wel ten koste van het aantal treden dat je naar beneden moet lopen om bij de zee aan te komen wat niet helemaal handig is met een ingepakt been. Wel kwamen we een prachtig zwembad tegen helaas hebben we er niet zoveel aan. Vandaar zijn we richting het stadje gaan lopen en hebben we daar heerlijk geluncht.

Hierna zijn we naar de dokter toe gegaan. Eenmaal binnen gekomen hoorden we een harde knal en ik dacht dat er geschoten werd ofzo. Gelukkig was dit niet het geval en was er iets gebeurd met de elektriciteit leidingen die als een soort spaghetti tussen de gebouwen hangen. Paar minuten later stonden er een paar mannen met een stok tegen een zwarte sliert aan te porren. Dit bleek een slang te zijn die was geëlektrocuteerd. Na dit bizzare aangezicht is alles weer netjes verschoond. Ymkje had wel een probleem die ze kwijt wou aan de dokter en dat was: "My leg sleeps often". Waarop de dokter haar lachend aankeek en "yes" zei, geen idee hebbende van wat ze nou bedoeld. Het schijnt namelijk in Thailand heel normaal te zijn om antwoord te geven op vragen die je niet begrijpt met "yes", "no" of "maybe".

Nadat we zijn verschoond worden we terug gebracht door een auto die van de kliniek zelf is. De chauffeur spreekt geen woord Engels maar lacht altijd heel erg aardig. Deze man is ongeveer 1.60 hoog en kan daardoor net boven het stuur uitkijken. Dit zicht belemmert hem niet om als een gek te rijden. Vandaag deed hij zelfs zijn gordel om wat ons geen goed teken leek. En terecht. Er werd op lege stukken nog harder gereden dan normaal, de bergen vindt hij alleen nog maar leuker en raast dus naar boven al inhalend om bovenaan te gaan toeteren zo van 'ik rijd hier dus pas op'. Gelukkig hoeven we niet zo ver en zijn we altijd weer blij dat we kunnen uitstappen.

Vanochtend zijn we weer naar de dokter geweest en ze was heel erg te spreken over de voortgang van de wonden. Dus sinds vandaag zijn we gestopt met pijnstillers en hebben we te horen gekregen dat we waarschijnlijk zaterdag weer door het leven mogen zonder hechtingen en dat we dus verder mogen reizen. Wij dus helemaal gelukkig.

Verder hebben we vandaag vooral heel erg veel gechilled en is Ymkje nog even bij het zwembad wezen kijken. Op de terugweg op al die trappen al zwetend, puffend en hijgend kwam ze een Thai tegen die tegen haar zei: "good exercise for you".
's Avonds hebben we heerlijk room service besteld alleen deed de telefoon van het hotel het niet dus moesten we alsnog naar boven om te vragen of we room-service konden krijgen. Dit deed wel een beetje af aan het room-service concept maar we hebben wel heerlijk gegeten. We gaan zo meteen lekker slapen.

We willen graag iedereen bedanken voor alle reacties, vinden we heel erg leuk!